Niewątpliwie podstawowym źródłem pisanym dla wczesnej historii narodu żydowskiego jest Pismo Święte Starego Testamentu. To właśnie Biblia określa Żydów jako naród wybrany przez boga Jahwe. Według niej Żydzi mieli pochodzić od Abrahama, który około w 1800 roku p.n.e. przywędrował z Ur w Mezopotamii do ziemi Kanaan, zwanej również Ziemią Obiecaną (dzisiejsza Ziemia Święta). W zamian za swoje posłuszeństwo wobec Boga w udziale przypadło mu posiadanie tej ziemi na własność i uczynienie z jego potomków prężnie rozwijającego się, potężnego narodu.
W trakcie trójpokoleniowego pobytu w Kanaan Żydzi posługiwali się językiem starokanaejskim (będącym protoplastą współczesnego języka hebrajskiego), mimo iż według Biblii pierwotnie byli Aramejczykami. Do 1200 roku p.n.e. Żydzi zamieszkiwali w Egipcie. Po 400 latach niewoli powrócili do swojej Ziemi Obiecanej pod wodzą Mojżesza, który podzielił ich na dwanaście plemion. To właśnie podczas tej wędrówki Bóg ofiarował ówczesnemu przywódcy narodu żydowskiego dwie kamienne tablice z dziesięcioma przykazaniami jako znak przymierza z ludźmi.
Po przybyciu Żydów do Kanaan i zajęciu Palestyny, państwo żydowskie nadal rosło w siłę. Jego mieszkańcy zajęli się rolnictwem, dzięki czemu kraj obfitował w dostatek i urodzaj. Czasy świetności państwa żydowskiego datowane są na X wiek p.n.e., kiedy to władzę sprawowali królowie Dawid i Salomon. Wówczas kraj ten przeżywał prawdziwy rozkwit gospodarczy i kulturowy, stając się lokalnym mocarstwem. W roku 1003 p.n.e. król Dawid zdobył Jerozolimę i ustanowił ją stolicą swojego królestwa.
Po śmierci króla Salomona doszło do rozłamu państwa na dwa odrębne królestwa: Jude i Izrael. Kiedy obydwa królestwa zostały zdobyte odpowiednio przez Babilon i Asyrię, wszyscy Żydzi zostali oddani w niewolę babilońską. Wydarzenie to zapoczątkowało żydowską diasporę w wyniku której społeczność tego kraju rozproszyła się po całym świecie.
Źródło: http://www.historiazydow.edu.pl/historia-zydow-w-biblii/