Ludność żydowska w diasporze w wyniku rozproszenia rozpadła się na kilka grup etnicznych o odmiennych tradycjach kulturowych. Pomimo takiego stanu rzeczy i posługiwania się przez nie różnymi językami, Żydzi zachowali swoja kulturę przez blisko dwa tysiące lat. Spora w tym zasługa judaizmu, czyli monoteistycznej religii żydowskiej (zwanej także religią mojżeszową), łączącej wszystkich Żydów na całym świecie. Przykazania judaizmu już od wielu wieków obejmują nie tylko kwestie wiary, ale także regulują wszelkie aspekty życia codziennego.
Kolonie żydowskie na przestrzeni wielu lat powstawały nie tylko w całej Europie, ale również na świecie. W czasach średniowiecza najsilniejszą grupę stanowiła europejska diaspora Żydów. Głównymi skupiskami ich osadnictwa były Nadrenia, Andaluzja oraz muzułmańska Hiszpania. W tej ostatniej do pewnego czasu Żydzi piastowali nawet najważniejsze funkcje państwowe. W Polsce ludność żydowska zaczęła masowo osiedlać się z początkiem XIII wieku (najczęściej w okolicach Przemyśla, Kalisza oraz Krakowa).
W diasporze bardzo często można było zaobserwować akty wrogości wobec Żydów. Działo się tak głównie za sprawą klęsk żywiołowych, za które ich winiono. Ponadto oskarżano ich publicznie o mordy rytualne i profanacje. Antysemityzm zwykle przybierał wówczas formę pogromów podczas których rabowano dzielnice żydowskie, w bestialski sposób mordując ich mieszkańców. Mimo iż podobne akty przemocy w przyszłości zdarzały się stosunkowo rzadko, aż do XX wieku panowało ogólne wrogie nastawienie chrześcijan do Żydów, których wciąż uważano za „nieprzyjaciół Chrystusa”.
W XIX i XX wieku odbyły się dwie wielkie migracje Żydów – Do Stanów Zjednoczonych i Izraela. Wówczas powstały również dwie przeciwstawne koncepcje. Pierwsza z nich mówiła o dążeniu Żydów do asymilacji w miejscu ich zamieszkania. Druga natomiast traktowała o odrodzeniu więzi narodowych i utworzeniu własnego państwa. Postawę taką nazywano syjonizmem.
Źródło: http://www.historiazydow.edu.pl/zydzi-w-diasporze/